Aνάπτυξη 1% μετά το 2022 και υποχώρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων ως το 2025 προβλέπει η έκθεση της Κομισιόν για τη βιωσιμότητα του χρέους.

Οι παράμετροι για το βασικό σενάριο του DSA είναι οι εξής:

-Η πρόβλεψη για το βραχυπρόθεσμο πραγματικό ΑΕΠ έχει αναβαθμιστεί, σε ευθυγράμμιση και με τις εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν. Μακροχρόνια, η ανάπτυξη αναμένεται να κινηθεί περί το 1% μετά το 2022, καθώς θα κλείσει το παραγωγικό κενό και θα αντανακλώνται και οι επιπτώσεις από τη γήρανση του πληθυσμού. Ο πληθωρισμός αναμένεται να ενισχυθεί από 0,9% το 2018 περίπου στο 2% το 2023 και να διατηρηθεί σε αυτά τα επίπεδα. Ως εκ τούτου, η ονομαστική ανάπτυξη θα κινηθεί περίπου στο 3% μακροχρόνια.

- Τα συνολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις εκτιμώνται περίπου στα 14 δισ. μεταξύ του 2018 και του 2060, εκ των οποίων τα 11,5 δισ. αναμένεται να προέλθουν από μη τραπεζικά assets. Δεν προβλέπεται άλλη τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση σε αυτή τη φάση και εκτιμάται ότι περισσότερο από το 75% των κεφαλαίων που χρησιμοποιήθηκαν στην ανακεφαλαιοποίηση του 2015 μπορούν να ανακτηθούν από την ιδιωτικοποίηση τραπεζικών στοιχείων ενεργητικού (4,5 δισ.)

- Οσον αφορά στα πρωτογενή πλεονάσματα, η ανάλυση υποθέτει ότι η Ελλάδα θα πετύχει τον στόχο του 3,5% το 2018. Η χώρα αναμένεται να διατηρήσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ως το 2022. Εν συνεχεία, το πλεόνασμα αναμένεται να μειώνεται κατά 0,5% ετησίως, για να διαμορφωθεί στο 2,2% του ΑΕΠ το 2025.

- Υψηλότερα αναμένονται και τα επιτόκια της αγοράς τα επόμενα χρόνια καθώς υπολογίζεται αύξηση από το 4,1% το 2019 στο 5,4% το 2030 και στο 5,1% το 2060. Το μέσο επιτόκιο αναχρηματοδότησης εκτιμάται στο 5,1%.

- Εκτιμάται ότι η Ελλάδα θα χρησιμοποιήσει σταδιακά μέρος από το μαξιλάρι διαθεσίμων, ούτως ώστε να καλύπτει μερικώς τις ανάγκες χρηματοδότησης του χρέους της. Εκτιμάται έτσι ότι το μαξιλάρι διαθεσίμων από τα 24,1 δισ. ευρώ τον Αύγουστο, θα περιοριστεί στα 12 δισ. ευρώ έως το 2022.

Με βάση τις ανωτέρω υποθέσεις, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αναμένεται να διαμορφωθεί στο 188,6% το 2018, στο 169,9% το 2020, στο 136,6% το 2030 και στο 127% το 2060. Οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης προβλέπονται στο 21,8% του ΑΕΠ το 2018, προτού υποχωρήσουν στο 9,6% το 2020. Οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης αναμένεται να αυξηθούν εκ νέου μετά το 2020, φτάνοντας το 28,1% το 2060. Αυτό είναι πάνω από το όριο που θεωρεί βιώσιμο το Eurogroup.

Το αντίξοο σενάριο

Σε ένα αντίξοο σενάριο, η ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ μειώνεται κατά 0,2% ετησίως σε σχέση με το βασικό σενάριο ως το 2060. Σε αυτή την περίπτωση, το πρωτογενές πλεόνασμα αναμένεται να κινηθεί όπως και στο βασικό σενάριο ως το 2022 και μετά μειώνεται στο 1,5%. Στο αντίξοο αυτό σενάριο:

- Το χρέος ξεφεύγει από την προβλεπόμενη τροχιά από το 2032 και μετά, φτάνοντας το 235% του ΑΕΠ το 2060.

- Αντίστοιχη είναι η εικόνα και για τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες που υπερβαίνουν το 20% από το 2033 και μετά και υπερβαίνουν το 50% ως το 2060.

Επαρκή τα μέτρα για το χρέος

Όπως αναφέρει η έκθεση, η ανάλυση οδηγεί σε σοβαρές ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του χρέους, που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων, αλλά και των πρόσθετων μέτρων που συμφωνήθηκαν στο Eurogroup της 22ας Ιουνίου.

Τα μέτρα αυτά είναι επαρκή για να αποκαταστήσουν τη βιωσιμότητα σύμφωνα με το βασικό σενάριο, καθώς οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες θα παραμείνουν κάτω του 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα και ευθυγραμμίζονται με το «ταβάνι» του 20% μακροπρόθεσμα. Την ίδια στιγμή, ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ παραμένει σε πτωτικό μονοπάτι, υποχωρώντας κάτω του 100% του ΑΕΠ ως το 2060.

Το Eurogroup θα επανεξετάσει το 2032, στο τέλος της περιόδου χάριτος των δανείων του EFSF, αν απαιτούνται πρόσθετα μέτρα για να διασφαλιστούν οι συμφωνημένοι στόχοι για τις χρηματοδοτικές ανάγκες, υπό την προϋπόθεση ότι είναι σεβαστό το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο, και θα προχωρήσει σε ενέργειες, αν χρειαστεί.

Το Eurogroup θα λάβει υπόψη του μια θετική αποτίμηση στη μεταμνημονιακή εποπτεία, ιδίως στο δημοσιονομικό κομμάτι και στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Επίσης, το Eurogroup επαναφέρει και τη συμφωνία του Μαΐου 2016 για έναν μηχανισμό έκτακτης ανάγκης για το χρέος, που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί σε περίπτωση που η οικονομία κινηθεί χειρότερα από το αντίξοο σενάριο. Εάν ενεργοποιηθεί από το Eurogroup, θα μπορούσε να περιλαμβάνει μέτρα όπως η πρόσθετη αναδιάρθρωση του χρέους στο ύψος που θα χρειαστεί για να περιοριστούν οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες στα όρια που τέθηκαν ανωτέρω.