Τρεις διατάξεις, που έφερε λίγο πριν τις εκλογές η προηγούμενη κυβέρνηση και αφορούν την εργατική νομοθεσία, καταργεί με τροπολογία που κατέθεσε πριν από λίγη ώρα στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Γιάννης Βρούτσης.

Συγκεκριμένα αφορούν την θεσμοθέτηση του βάσιμου λόγου απόλυσης στο εθνικό μας δίκαιο, την συνυπευθυνότητα μεταξύ αναθέτοντος την εκτέλεση εργασίας ή έργου και του εργολάβου ή υπεργολάβου, για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, καθώς και τις αλλαγές στις ημερομηνίες στην περίπτωση της συμφιλιωτικής διαδικασίας.

Βάσει της τροπολογίας, καταργούνται από την έναρξη ισχύος τους και εφεξής οι διατάξεις:

α) του νόμου 4554 του 2018 που προβλέπουν την ευθύνη αναθέτοντος εργολάβου και υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων (άρθρο 9 ν. 4554/2018),

β) του νόμου 4611 του 2019 που θεσμοθετούν το βάσιμο λόγο ως σωρευτικό κριτήριο για το έγκυρο της καταγγελίας της εργασιακής σχέσης εργαζόμενου (άρθρο 48 του ν. 4611/2019) και

γ) επίσης του νόμου 4611 του 2019 για την την αναστολή προθεσμιών κατά τη συμφιλιωτική διαδικασία και τη διαδικασία επίλυσης εργασιακών διαφορών (άρθρο 58 ν. 4611/2019).

Συγκεκριμένα καταργείται η διάταξη που είχε ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και προέβλεπε ότι για την εγκυρότητα της καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου απαιτείται πέραν των λοιπών προϋποθέσεων και η συνδρομή βάσιμου λόγου υπέρ αυτής.

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει την κατάργηση της σχετικής ρύθμισης περί ύπαρξης «βάσιμου λόγου απόλυσης», δημιουργούνταν πρόσθετες γραφειοκρατικές υποχρεώσεις στις επιχειρήσεις, χωρίς να παρέχεται ουσιαστική πρόσθετη κατοχύρωση στους εργαζόμενους. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά «με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι προσλήψεις και οι θέσεις εργασίας, αποκαθιστώντας την κανονικότητα στην αγορά εργασίας».

Η έννοια του «βάσιμου λόγου» οριζόταν στο άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη που κυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ωστόσο, όπως ανέφεραν νομικοί κύκλοι πρόκειται για μια Διεθνή Σύμβαση που τα κράτη μέλη έχουν τη δυνατότητα, αλλά όχι την υποχρέωση, να υιοθετήσουν είτε ολικώς όλα τα σχετικά άρθρα της είτε μερικώς κάποια εξ αυτών.

Απόδειξη είναι το γεγονός ότι η χώρα μας κύρωσε αυτήν την Διεθνή Σύμβαση 20 χρόνια μετά, δηλαδή το 2016.

Ωστόσο, προφανώς και προκειμένου η προηγούμενη κυβέρνηση να αποκόμιζε πολιτικά οφέλη ενόψει της τριπλής κάλπης, προχώρησε στην υιοθέτηση της διάταξης χωρίς να έχει υπολογίσει, ούτε σε αυτήν την περίπτωση, τις αλυσιδωτές συνέπειες που μπορούσαν να προκληθούν τόσο στους εργαζόμενους όσο και στο εγχώριο επιχειρείν.