Δεν νομίζω ότι πρωτοτυπώ με ότι γράφω σήμερα για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Το θέμα έχει εξαντληθεί. Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Η αγορά ασφυκτιά. Το ζούμε από μέσα, από αυτό εδώ το μετερίζι, τι σημαίνει να κόψεις ένα τιμολόγιο, πότε θα το πληρωθείς, αν θα φανείς συνεπής σ’ αυτούς που σε στηρίζουν και πρέπει να φανείς, τι θα γίνει με το γραμμάτιο και πολλά, πολλά άλλα.

Πολύ φοβάμαι ότι εκεί που έφτασαν τα πράγματα ή μάλλον εκεί που τα οδήγησε η συγκυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ, θα πάρουμε το πακέτο Γιούνγκερ και θα πούμε κι ευχαριστώ.  Όσο πιο γρήγορα κλείσει η… τιμημένη (σ.σ. συμφωνία), τόσο πιο γρήγορα ως κοινωνία θα βρούμε τους ρυθμούς μας. Θα κάνουμε ταμείο, θα δούμε τα νέα δεδομένα, θα αντιδράσουμε, θα τσατιστούμε, αλλά θα μπει ένα πλαίσιο. Η δημοσκόπηση της Marc, που είδα στον Alpha πριν από δύο μέρες ήταν αποκαλυπτική και για τις ανοχές της κοινωνίας, αλλά και για την ανοχή προς την κυβέρνηση. Επτά στους δέκα Έλληνες θέλουν παραμονή της χώρας στο ευρώ (σ.σ. ακόμα και χρεοκοπία να γίνει, στο ευρώ θα είμαστε…) και για τη διαπραγματευτική δεινότητα των Σύριζα/ΑΝΕΛ, η κοινωνία είναι μοιρασμένη 50-50.

Η λύση είναι να πάρει το πικρό «ποτήριον τούτο» ο πρωθυπουργός, να κάνει έναν ανασχηματισμό, να βάλει εκείνους που θα τρέξουν τη συμφωνία και να βγει να πει στη Βουλή ότι, «έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ούτως ή άλλως δεν κυβερνούσε η Αριστερά 40 χρόνια αυτόν τον τόπο». Υπάρχει άνθρωπος που θα διαφωνήσει; Εννοώ λογικός άνθρωπος, αν δεχθούμε ότι στη Βουλή, από το προεδρείο της μέχρι την Κ.Ο. του Σύριζα υπάρχουν λογικοί άνθρωποι…