Πολλά γράφονται τις τελευταίες μέρες και πολλά θα γραφούν τις επόμενες για τη συμφωνία που θέλει να κλείσει η κυβέρνηση με τους πιστωτές. Άποψη του γράφοντος είναι ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός θα πρέπει να πάρει το πακέτο που του δίνουν οι θεσμοί, όπως είναι.

Το ξέρω, ότι πολλοί μπορεί να βγουν και να πουν ότι ανήκω στο 38% των Γερμανοτσολιάδων, αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει. Ούτε και μεγάλη όρεξη για κριτική. Η Ελληνική κοινωνία είναι αποκαμωμένη. Εξαντλημένη από την απουσία ρευστότητας και με το ηθικό πεσμένο. Καλύτερα να βρει τη σειρά του κανείς μέσα από ένα πρόγραμμα, κάνοντας τα κουμάντα του, παρά να εισέλθει σ’ ένα νέο κύκλο ταλαιπωρίας και αβεβαιότητας που συνιστά η επιστροφή στο πρότερο νόμισμα. Πράγματα γνωστά, άλλωστε.

Το πακέτο αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία, αν τελικά συμφωνήσει η κυβέρνηση, ότι θα είναι βαρύ. Φόροι, περικοπές δαπανών με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται για μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο. Μού έκανε εντύπωση πως όταν έλεγε αυτά, περί μείωσης δαπανών, ο Γκι Φέρχοβσταντ στον πρωθυπουργό, ο Αλέξης Τσίπρας κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι, που σημαίνει από τη γλώσσα του σώματος και μόνο, ότι συμφωνούσε.

Εκείνο όμως, που δεν έχει αντιληφθεί η κοινή γνώμη είναι ότι θεσμοθετώντας η κυβέρνηση τη νέα συμφωνία, μπορεί να απομακρύνεται σημαντικά από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όμως έχει τη δικαιολογία. Το βάθος της τετραετίας. Κι όσο πιο καλά τα πηγαίνει με τις μεταρρυθμίσεις, τόσο οι Ευρωπαίοι θα αφαιρούν μέτρα. Δείτε, τι έγινε πριν από ένα χρόνο με τον φόρο στην εστίαση επί Σαμαρά.

Τέλος, η πεμπτουσία της ενότητας και της ομοψυχίας θα ήταν, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να βρεθούν την επόμενη Κυριακή στις Βρυξέλλες… Ευσεβείς πόθοι…