...είχε τη φαεινή ιδέα να μετρήσει πόσους πρωθυπουργούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών γνώρισε σε αυτό το διάστημα: 6 Ελληνες, 6 Ρουμάνους, 6 Τσέχους, 5 Βέλγους, 5 Βούλγαρους, 5 Πολωνούς, 5 Φινλανδούς, 5 Ιταλούς και πάει λέγοντας. Σαφώς και είναι και αυτός ένας δείκτης πολιτικής σταθερότητας, που τα τελευταία χρόνια συμβαδίζει απόλυτα με την οικονομική σταθερότητα. 

Για παράδειγμα η ίδια εφημερίδα φιλοξενεί ένα θέμα, που είναι γνωστό αλλά όχι απαραίτητα δημοφιλές στους δημοσιογράφους που ασχολούνται με το ευρωπαϊκό ρεπορτάζ. Η Φινλανδία του Ολι Ρεν και του Γίρκι Κάταϊνεν βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, τόσο που κάποιοι να την αποκαλούν τον «πραγματικό ασθενή της Ευρώπης». Είχε φέτος ύφεση μεγαλύτερη της ελληνικής και οι φωνές που αποδίδουν το πρόβλημα και στην ανευελιξία της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής λόγω ευρώ ολοένα και δυναμώνουν.

Αλλαξε η Μέρκελ την Ευρώπη ή η Ευρώπη τη Μέρκελ; Το ερώτημα σηκώνει πολλαπλές απαντήσεις. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν φανταζόταν το 2005 σε ποιά κατάσταση θα βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη. Τότε όλοι ζούσαν πάνω σε ένα συννεφάκι και μιλούσαν για περισσότερη ανάπτυξη, για σύγκλιση, για νέες διευρύνσεις και περισσότερη «εμβάθυνση». Σήμερα ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ανοιχτά παραδέχεται ότι ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε για μια Ευρώπη, διαφορετικών ταχυτήτων ανάλογα με τις δυνατότητες και τη θέληση για περισσότερη συνεργασία σε συγκεκριμένους τομείς. Η αλήθεια είναι επίσης ότι με τον τρόπο που λειτούργησε η ΕΕ οι στραβοτιμονιές των «μεγάλων» επηρέασαν πολύ πιο αποφασιστικά την πορεία της από ότι οι πολύ-αφορισμένες αμαρτίες των «μικρών». Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους ασχολούνται αποκλειστικά με το πώς θα υψώσουν τείχη εθνικής προστασίας, είτε για την οικονομία, είτε για το προσφυγικό είτε για την ασφάλεια.

Ευχαριστούμε το http://28europe.blogspot.gr/