Πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ της δικαστικής διαμάχης μεταξύ της ΔΕΗ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το άνοιγμα της αγοράς λιγνίτη και της  ίαπελευθέρωσης της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής. Μίας υποχρέωσης, που έτσι ή αλλιώς έχει αναλάβει η χώρα στο  3ο Μνημόνιο.

Πρόκειται για μία υπόθεση που ξεκινά από το 2003, όταν η Κομισιόν άρχισε να ερευνά το μονοπώλιο της ΔΕΗ στον λιγνίτη. Η Κομισιόν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ΔΕΗ κατείχε δεσπόζουσα θέση στις αγορές προμήθειας λιγνίτη και χονδρικής προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος και ανακοίνωσε μέτρα που πρέπει να ληφθούν προκειμένου να σπάσει το μονοπώλιο. Το 2008 η ΔΕΗ προσέφυγε στο Γενικό Δικαστήριο της ΕΕ , ζητώντας την ακύρωση της απόφασης της Κομισιόν, . Τον Σεπτέμβριο του 2012 το Γενικό Δικαστήριο εκτίμησε ότι δεν ευθύνεται η ΔΕΗ για την αδυναμία των άλλων  επιχειρήσεων να αποκτήσουν πρόσβαση στα διαθέσιμα κοιτάσματα λιγντίτη, εφόσον η παραχώρηση των αδειών εκμετάλλευσης δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση της ΔΕΗ .

Η  Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις 30 Νοεμβρίου 2012 προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 20/09/ 2012, πράγμα που το Δικαστήριο δέχθηκε με απόφαση που εξέδωσε τον Ιούλιο  του το 2014. Επειδή όμως, για την έκδοση της απόφασης του 2012 που δικαίωνε τη ΔΕΗ το Δικαστήριο είχε εξετάσει δύο από τα πέντε συνολικά επιχειρήματα που είχε προβάλει η ελληνική εταιρία το 2008, η απόφαση του 2014 είχε αναιρετικό χαρακτήρα μόνον για το σκέλος των δύο αυτών επιχειρημάτων. Τα υπόλοιπα τρία, που δεν είχαν εξεταστεί,  παραπέμφθηκαν από το Δικαστήριο σε νέα δίκη, αυτή που διεξάγεται σήμερα.